Schuitje varen, theetje drinken....
Varen we naar de Overtoom... dat is sinds 9 januari 2002 mijn tijdelijke adres. Aan de Overtoom ligt het RCA (Revalidatie Centrum Amsterdam)waar revalidanten zijn van allerlei aard; oa met een hersenaandoening. Op 2 december 2001 ben ik jammergenoeg getroffen door een hersenbloeding. Dat heeft me doen belanden in het RCA. Op het ogenblik is het maart 2002; de lente staat voor de deur en dat is merkbaar, zowel in de natuur als wat betreft mijn conditie! Ik ben rechtszijdig verlamd; kan dus niet lopen, en niet m'n rechterhand gebruiken en rechts heb ik nauwelijks gevoel. Maar....door oefening, oefening en oefening lukt het om vooruit te komen! De fysiotherapeuten noemen het 'topsport' waar we mee bezig zijn... Dat besef je niet als je bezig bent, maar merk je wel: je bent na een uur doodmoe. Wat je op de been houdt (!) is het feit dat je langzamerhand vooruit gaat. Ik heb nog geen idee, hoe lang ik nog 'veroordeeld' ben tot de therapeuten etc. maar ik ben redelijk optimistisch. Ik heb ongelooflijk veel lieve blijken van belangstelling gehad en dat is hartverwarmend! Ik zal af en toe iets van me laten horen; als je zin hebt iets van me te vernemen kijk dan op www.xs4all.nl/~bebeque. Tot spoedig! Laura.
De bonte bewoning van de tweede verdieping van het RCA is wat je noemt veelkleurig... Niet alleen van uiterlijk, ook van karakter. Zo is er een jonge vrouw, die al ruim 1 jaar hier is, en nergens naar toe kan; ze heeft geen huis, want woonde in een kraakpand, dat totaal is uitgebrand; in paniek is ze uit het brandende pand gesprongen; ze lag helemaal in de kreukels en loopt weer, maar ze is een groot deel van haar geheugen kwijt en kan af en toe tijdelijk naar andere zorgcenra. Maar ze komt dan weer terug om te wachten tot er weer wat voor haar is. Ze is enigszins vreemd, maar dat zou je ook wel worden. Als ze hier op de Overtoom is, dan begint ze de dag met een flinke joint (te verkrijgen aan de overkant!), maar als ze geen geld heeft, dan is ze stil en chagrijnig.... Dan hebben we een italiaanse meneer, die de hele dag mompelend (maar wel hard...) in zichzelf praat en blij is als hij in het italiaans een beetje kan communiceren; je ziet z'n ogen glimmen, maar verstaan is een tweede.... Of een alleraardigste meneer, heel beleefd, die na 2 maanden nog steeds niet weet waar hij precies is en denkt dat-ie hij het juist heel goed weet.... En ga zo maar door.... Je groeit er een beetje uit; dat komt omdat er DAGELIJKS nieuw revalidanten bij komen en je kunt het niet opbrengen om je alles aan te trekken. Opvallend is dat er veel meer mannen dan vrouwen bij komen. Het feit, dat ik niet zo graag nog lang wil blijven, klopt mooi met het feit dat ik 8 mei naar huis mag!! Eerst was ik in een euforie, later was ik in een lichte paniek. Nu weet ik dat ik alleen thuis kan zijn, maar dat de therapie plusm. 3 x in de week door gaat; het blijft hard werken, maar vanaf de thuisbasis!! Het is een stap vooruit! Groeten aan alle bekenden, laura (laurahm60@hotmail.com)